SEWERYN GOSZCZYŃSKI: Sadźmy, przyjacielu, róże!

Wiersz pt. Przy sadzeniu róż (Sadźmy, przyjacielu, róże!) “powstały jesienią 1831 roku, ma swoją legendę, osadzającą jego genezę w rzeczywistości biograficznej autora: Seweryn Goszczyński, uchodząc po upadku powstania listopadowego, zatrzymawszy się w majątku Józefa Tetmajera w Mikołajowicach pod Tarnowem i wraz z Michałem Szweycerem sadząc tam róże, tak właśnie miał odpowiedzieć na wątpliwości przyjaciela – czy warto?” – pisze Maria Cieśla-Korytkowska (cały artykuł w formacie PDF poniżej). Przypominamy ten wiersz w dniu dzisiejszym (11 listopada) z okazji Narodowego Święta Niepodległości.

Sadźmy, przyjacielu, róże!

Seweryn Goszczyński

Sadźmy, przyjacielu, róże!
Długo jeszcze, długo światu
Szumieć będą śnieżne burze:
Sadźmy je przyszłemu latu!

My, wygnańcy stron rodzinnych,
Może już nie ujrzym kwiatu –
A więc sadźmy je dla innych,
Szczęśliwszemu sadźmy światu!

Jakże los nasz piękny, wzniosły!
Gdzie idziemy – same głogi,
Gdzieśmy przeszli – róże wzrosły;
Więc nie schodźmy z naszej drogi!

Idźmy, szczepmy! Gdy to znuży,
Świat wiecznego wypocznienia
Da nam milszy kwiat od róży:
Łzy wdzięczności i wspomnienia.